در روايت است «لا يَكْمُلُ الْايمان فى قَلْبِ مُؤمِن حَتّى لا يُبالِى مَنْ اَكلَ الدّنْيا ؛ ايمان و عشق خدا در دل مؤمن به كمال نمىرسد، مگر آنجايى كه باكش نباشد كه چه كسى دنيا را خورد». دلى كه از عشقهاى ديگر پُر است و هزار رنج دارد، از عشق خدا سرشار نمىشود. كوزه بهاندازهاى كه از هوا خالى شده، از آب پر مىشود. مغرور نباش كه در كنار فراتى و در ميان آب. كوزه واژگون در ميان آب، از آب خالى است. هوايش مانع سرشارى و لبريزى است. بايد از هوا خالى شود كه آن وقت پر مىشود. [کتاب وقتی که از خودت میسوزی، صفحه ۱۷]